Έτσι, από απελπισία, βγήκε μ’ αυτόν
τον άξεστο πενηντάρη.
Ήταν δροσερή, πεταχτή και φλυαρούσε
χαρούμενα. Τον ξεγέλασε εντελώς. Ήπιαν, μέθυσαν, είπαν απίστευτες σαχλαμάρες. Μετά
τον έφερε σπίτι της και κοιμήθηκαν μαζί.
Το άλλο πρωί, όταν αυτός έφυγε, είδε
στο τραπέζι εκατό ευρώ.
«Μ’ αρέσει αυτός ο ρόλος», σκέφτηκε
κοιτάζοντας το χαρτονόμισμα.
Το απόγευμα που της τηλεφώνησε του
είπε «ναι».
Ανεξήγητο, αλλά κάπως σαν να είχε
λιγοστέψει η απελπισία της.
Ας
πούμε κατιτίς χαρούμενο,
όπως
ότι με τα γενέθλιά μας
φτάσαμε
ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο
κι
αυτός έχει ακόμη τις πλάτες γυρισμένες,
ότι
υγιαίνουν σε γενικές γραμμές οι φίλοι μας,
ότι
έχουμε ψωμί να φάμε,
ρούχα
να φορέσουμε,
ωραία
τραγούδια να ακούσουμε.
Ας
πούμε επιτέλους κάτι καλό
κι
ας ξέρουμε πως αύριο
μια
άλλη μέρα ξημερώνει
και
όλα αυτά τα όμορφα
μπορεί
να έχουν κουραστεί να υπάρχουν
και
να μαδήσουν
όπως
μια παπαρούνα σε χέρια αδέξια,
ας
πούμε κάτι όμορφο
μια
και ο θάνατος αργεί
και
κάπως πρέπει να γεμίσουμε
τον
χρόνο που μας απομένει.
Όταν ο Γκοντό
ήρθε και βρήκε τους σκελετούς του Βλαντιμίρ και του Εστραγκόν, χαμογέλασε με
κατανόηση και είπε στους ακολούθους του:
-Θα ήθελα να συζητήσω με τον συγγραφέα.
-Έχει πεθάνει, κύριε Γκοντό, του
απάντησαν.
Αυτός κούνησε το κεφάλι:
-Ναι, φυσικά. Τώρα κανείς δεν πρόκειται
να πιστέψει ότι υπάρχω.
-Μα αφού δεν υπάρχετε, κύριε Γκοντό!
-Ναι, φυσικά. Πάντα το ξεχνάω αυτό...
Όταν λέμε «Μίκης Θεοδωράκης», ο νους
μας πάει αυτόματα στα μεγάλα επαναστατικά τραγούδια του που με αυτά σείονταν
ολόκληρη η Ελλάδα. Δεν θα τα αναφέρουμε εδώ, είναι πασίγνωστα και πολύ
αγαπημένα.
Βέβαια, όταν ήρθε στην Ελλάδα και
ξεκίνησε την καριέρα του που σύντομα τον
απογείωσε, τα τραγούδια του που έγιναν επιτυχίες δεν ήταν επαναστατικά. Ας
θυμηθούμε μερικά:
Η μυρτιά
Απρίλη μου ξανθέ
Απαγωγή (θα πάρω μια βαρκούλα…)
Η Μαργαρίτα, η Μαργαρώ
Είχα φυτέψει μια πορτοκαλιά
Βάρκα στο γιαλό
Στρώσε το στρώμα σου για δυο
Πάνω στην άμμο την ξανθή.
Ωραία τραγούδια που ο κόσμος τα αγάπησε
αμέσως και τα τραγούδησε κατά κόρον. Τραγούδια που η εποχή τα δέχτηκε
ευχαρίστως, γιατί δεν έφερναν τίποτε νέο και επαναστατικό, συνέπλεαν κατά
κάποιο τρόπο με το πνεύμα της εποχής, αλλά ήταν όμως πολύ όμορφα.
Όταν ο Θεοδωράκης στερεώθηκε στην ψυχή
του κόσμου, τότε άρχισε να προωθεί τα επαναστατικά του τραγούδια, αρκετά από τα
οποία ήταν μικρά αριστουργήματα (ας θυμηθούμε πχ το Μαουτχάουζεν. Το Άξιον
Εστί, αν και χρονολογικά ανήκει στην ίδια εποχή, έγινε ευρύτερα γνωστό μετά την
πτώση της χούντας).
Για να μη μακρηγορώ, ο Μίκης Θεοδωράκης
είναι εντυπωμένος στο μυαλό μας ως μεγάλος μουσικοσυνθέτης που συνέθεσε
θούριους και πολύ όμορφα επαναστατικά-πολιτικά τραγούδια. Δηλαδή ένας
στρατευμένος καλλιτέχνης.
Αλλά όσο περνούν τα χρόνια και τα
πολιτικά του τραγούδια κατακαθίζουν στη μνήμη μας, έρχονται στην επιφάνεια τα
υπέροχα τραγούδια του, τα μελωδικά και τόσο τρυφερά, που μας δείχνουν έναν
άλλον Θεοδωράκη, έναν εξίσου σπουδαίο ή και σπουδαιότερο συνθέτη.
Και σε αρκετά από αυτά τα τραγούδια θα
συναντήσουμε εμμέσως πολιτικά μηνύματα, αλλά δεν είναι αυτά που μας συγκινούν.
Είναι η μελωδία τους. Κι αν κατά καλή τύχη τραγουδά και ο ίδιος ο συνθέτης με
εκείνη τη βαθιά, ονειρική φωνή του, τότε περνάμε σε άλλους κόσμους, τότε
πραγματικά χανόμαστε μέσα το τραγούδι του.
Ας αναφέρω μερικά:
Όμορφη πόλη
Χάθηκα
Αστέρι μου, φεγγάρι μου
Δακρυσμένα μάτια
Δρόμοι παλιοί
Στα περβόλια
Μοιρολόι της βροχής
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ
Το τρένο φεύγει στις οχτώ
Χρυσοπράσινο φύλλο
