Οι ταινίες, οι σταρ και οι ντίβες του '50

Τη δεκαετία του ’50 τα Χανιά διέθεταν 4-5 κινηματογράφους που έφερναν ταινίες κάθε λογής, κυρίως όμως ταινίες που θα άρεσαν σε ένα λαϊκό κοινό. 

Θυμάμαι αχνά πχ την ενδιαφέρουσα ασπρόμαυρη ταινία του Ντασέν «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» αλλά και το «Marcelino pan y vino», όπου κλαίγαμε μεγάλοι και μικροί για τον μικρό Μαρσελίνο που τον αγάπησε ο Χριστός.

Κυρίως θυμάμαι τις ταινίες που έκαναν ντόρο στο εξωτερικό και στη συνέχεια και στην Ελλάδα, όπως επίσης και κάτι ταινίες «ιστορικές» που ήταν στην πραγματικότητα φανταχτερά παραμύθια.

Αυτό που μας έμενε στη μνήμη βγαίνοντας από τον κινηματογράφο ήταν οι πρωταγωνιστές αυτών των ταινιών, οι σταρ, πλάσματα μυθικά, μαγευτικά, εξαίσια, πανέμορφα ή εντυπωσιακά οπωσδήποτε. Για τη ζωή τους μαθαίναμε μερικά πράγματα από τις εφημερίδες και τα λαϊκά περιοδικά.

Ξέραμε πχ το δράμα της Λάνας Τάρνερ που το 1958 η κόρη της σκότωσε τον γκάνγκστερ Τζόνι Στομπανάτο που ήταν εραστής της Τάρνερ.

Όμως δεν ξέραμε για τον μεγάλο γόη Ροκ Χάτσον ότι δεν του άρεσαν οι γυναίκες. Το Χόλιγουντ το είχε τούμπανο, αλλά εμείς εδώ δεν είχαμε πάρει χαμπάρι.

Ούτε και για τον Φρανκ Σινάτρα ξέραμε πως είχε πάρε δώσε με τη Μαφία. Αυτά τα μάθαμε πολύ αργότερα.

Φρανκ Σινάτρα, Ντιν Μάρτιν και Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ ήταν ένα χαρούμενο παρεάκι, αυτό το ξέραμε.

Άλλο ένα τρελό δίδυμο, Τζέρι Λιούις και Ντιν Μάρτιν.

Νομίζαμε ότι η Όντρεϊ  Χέμπορν ήταν αρραβωνιασμένη με τον Μελ Φερέρ, αλλά τώρα με καθυστέρηση εξήντα ετών μάθαμε ότι τον είχε παντρευτεί. 

  

Ρόμι Σνάιντερ και Αλέν Ντελόν: τρελά ερωτευμένοι. Χώρισαν όμως κάποια στιγμή και πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Κρίμα ήταν... Μας είχε στενοχωρήσει αυτό.

Μας έκανε ωστόσο εντύπωση που η Σοφία Λόρεν είχε παντρευτεί τον Κάρλο Πόντι που δεν ήταν λαμπερός σταρ όπως εκείνη.

Ανταγωνίστριά της εκείνα τα χρόνια  ήταν η Τζίνα Λολομπρίτζιντα. Με τα χρόνια η Λόρεν την επισκίασε εντελώς.

Ο Τζέιμς Ντιν είχε μόλις σκοτωθεί σε τροχαίο και είχε ήδη ανατείλει ο μύθος του.

Η Μέριλιν Μονρόε μεσουρανούσε και κανείς δεν υποπτευόταν την εσωτερική δυστυχία της που θα την οδηγούσε στον θάνατο λίγα χρόνια αργότερα.

Μάρλον Μπράντο, ο πιο γοητευτικός σταρ του Χόλιγουντ. Είχαμε ήδη διακρίνει την ιδιαίτερη συμπάθειά του προς τις μη λευκές καλλονές.

Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ ακόμα καθόταν φρόνιμα. Στην επόμενη δεκαετία θα ξεσάλωνε με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και τον θυελλώδη έρωτά τους.

Η Γκρέις Κέλι... α, εδώ έπαιξε το απόλυτο παραμύθι. Παντρεύτηκε έναν πρίγκιπα και έγινε κι αυτή πριγκίπισσα.  Κρίμα όμως που ο πρίγκιπας Ρενιέ του Μονακό δεν ήταν όμορφος. Αλλά έτσι είναι, να μαθαίνουμε κι εμείς οι μικρές πως οι ωραίες δεν παντρεύονται οπωσδήποτε ωραίους, παντρεύονται όμως οπωσδήποτε προνομιούχους.

Η Τζέιν Μάνσφιλντ πάλι όπου βρισκόταν κι όπου στεκόταν επιδείκνυε το μεγάλο της στήθος.

Και η Ντιάνα Ντορς μία από τα ίδια.

Κερκ Ντάγκλας, ο σκληρός. Πραγματικά σκληρός, αφού αρνείται να πεθάνει, εκατό χρονών άνθρωπος σήμερα. Ο γιος του Μάικλ δεν πιάνει χαρτωσιά μπροστά του.

Τζόαν Κόλλινς. Άλλη μία σταρ που αρνείται να γεράσει.

Η Μπριζίτ Μπαρντό κάνει τα πρώτα της βήματα. Το απόλυτο θηλυκό. Δεν ξέρω, αν την έχει ξεπεράσει καμιά.

Άβα Γκάρντνερ, θεά.

Τόνι Κέρτις.  Από τα πρώτα ονόματα της δεκαετίας του ’50. Σταρ.

Γιουλ Μπρύνερ, ο καραφλός γόης. Τρομερός Φαραώ στις «Δέκα Εντολές».

Τσάρλτον Ήστον. Ο Μωυσής στις «Δέκα εντολές», δηλαδή ο καλός. Διέπρεψε στις ιστορικές ταινίες, όπου ήταν πάντα ο ευγενικός και γενναίος ήρωας.

Βίκτορ Ματσιούρ. Προσωπικός έρωτας, αγνοώ γιατί. Οι άλλες λάτρευαν τον Ρίτσαρντ Μπάρτον στον «Χιτώνα» («Ο Χιτών»), εγώ λάτρευα τον Βίκτορα.

Κι ακόμα:

Κιμ Νόβακ

Ντόρις Ντέι

Σάντρα Ντι

Σούζαν Χεϊγουόρντ

Μοντγκόμερι Κλιφτ

Μπαρτ Λάνκαστερ

Ντέμπορα Κερ

Πολ Νιούμαν

Γκρέγκορι Πεκ

Κάποιες από τις ταινίες που εντυπώθηκαν στο παιδικό μυαλό μου:

Οι Δέκα Εντολές

Τσάρλτον Ήστον, Γιουλ Μπρύνερ

Κβο Βάντις

Ρόμπερτ Τέιλορ, Ντέμπορα Κερ

Πόλεμος και Ειρήνη

Όντρεϊ Χέμπορν, Χένρυ Φόντα, Μελ Φερέρ

Ο Χιτών

Ρίτσαρντ Μπάρτον, Τζιν Σίμονς, Βίκτορ Ματσιούρ

Σίσσυ

Ρόμι Σνάιντερ, Καρλ Χάιντς Μπεμ

Ο Σολομών και η Βασίλισσα του Σαββά

Γιουλ Μπρύνερ, Τζίνα Λολομπρίτζιντα, Τζορτζ Σάντερς

Ο Χορός των Καταραμένων

Μάρλον Μπράντο, Μοντγκόμερι Κλιφτ, Ντιν Μάρτιν

Γη ποτισμένη με ιδρώτα

Ναργκίς

Το παιδί και το δελφίνι

Σοφία Λόρεν, Άλαν Λαντ

Θα ήταν κρίμα όμως να παραλείψουμε και κάποιες άλλες ταινίες που άφησαν εποχή:

Μπεν Χουρ

Τσάρλτον Ήστον

Μερικοί το προτιμούν καυτό

Μέριλιν Μονρόε, Τόνι Κέρτις, Τζακ Λέμον

Η γέφυρα του ποταμού Κβάι

Ουίλιαμ Χόλντεν, Άλεκ Γκίνες, Τζακ Χόκινς

Ορφέο Νέγκρο

Σαγιονάρα

Μάρλον Μπράντο, Ρικάρντο Μονταλμπάν

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

Μοντγκόμερι Κλιφτ, Ντέμπορα Κερ, Μπαρτ Λάνκαστερ

Η ζούγκλα του μαυροπίνακα

Γκλεν Φορντ

Μια θέση στον ήλιο

Μοντγκόμερι Κλιφτ, Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Σέλεϊ Γουίντερς

Λεωφορείο ο Πόθος

Βίβιαν Λι, Μάρλον Μπράντο

Ανατολικά της Εδέμ

Τζέιμς Ντιν

Δεν αναφέρω εδώ τις ταινίες ανάλογα με την αξία τους, αλλά ανάλογα με τον αντίχτυπο που είχαν στο κοινό της εποχής. Επομένως μένουν απέξω πολλές αξιόλογες ταινίες.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους σταρ έχουν φύγει από τη ζωή, η λάμψη τους όμως δεν έχει ακόμα σβήσει, όσο εμείς, η γενιά δηλαδή που τους έκανε είδωλα, εξακολουθούμε να είμαστε ζωντανοί.

Σε μερικές δεκαετίες βέβαια μόνο τα ονόματά τους θα υπάρχουν στην ιστορία του κινηματογράφου και κανείς δεν θα ασχολείται μαζί τους. Όπως συνέβη και με τους σταρ των προηγούμενων δεκαετιών που έμειναν σκιές, όταν το κοινό που τους λάτρεψε αναχώρησε από αυτό τον μάταιο κόσμο.

Sic transit gloria mundi.

Σημείωση: Το αφιέρωμα στη δεκαετία του ’50 έχει και τρίτο μέρος. Εκεί, σε πιο ρεαλιστική βάση, θα δούμε πώς ζούσαμε οι Έλληνες εκείνα τα χρόνια, ποια ήταν η καθημερινότητά μας, την ώρα που ο κινηματογράφος μάς μεθούσε με τα χρωματιστά, απατηλά του όνειρα.